Μια ιστορία που θυμίζει πάρα πολύ αυτή του Χάτσικο, του γιαπωνέζικου Ακίτα, που περίμενε δέκα ολόκληρα χρόνια το αφεντικό του έξω από τον σιδηροδρομικό σταθμό της πόλης Σιμπούγια και η οποία πολλές δεκαετίες αργότερα έγινε και ταινία που συγκίνησε τους πάντες με πρωταγωνιστή τον Ρίτσαρντ Γκιρ.
Βέβαια οι ιστορίες πίστης των σκυλιών στα αφεντικά τους είναι πολλές σε όλο τον κόσμο αλλά και στην Ελλάδα όμως αυτή που εξελίσσεται στο Μαρκόπουλο έχει να κάνει με ανθρώπους που λίγο πολύ όλοι γνωρίζουμε.
Πριν από 5 περίπου χρόνια λοιπόν ο Κανέλλος, έτσι τον βάφτισε ο Νάσος Δρίτσας, άρχισε να επισκέπτεται για κάποιους μήνες το σπίτι και το κατάστημά του.
Ο κ. Δρίτσας το συμπάθησε το σκυλί και το βάφτισε Κανέλλο. Κάποια στιγμή όμως το σκυλί εξαφανίστηκε. Παρά τις προσπάθειές του να το βρει δεν τα κατάφερε.
Ο Κανέλλος ξαναεμφανίστηκε στις αρχές του 2015, ένα βράδυ, στο κατάστημα του κ. Δρίτσα αλλά σε κακή κατάσταση. Η ψώρα είχε γεμίσει το σώμα του ολόκληρο. Το βλέμμα του όμως έκανε τον Νάσο Δρίτσα να θυμηθεί τον Κανέλλο.
Το σκυλί εμφανιζόταν κάποια βράδια, ο κ. Δρίτσας του έδινε φαί κι αυτό στη συνέχεια εξαφανιζόταν. Μέχρι που ο κ. Δρίτσας αποφάσισε να το παρακολουθήσει. Είδε λοιπόν ότι έμπαινε σε ένα ερειπωμένο σπίτι στο Μαρκόπουλο, εκεί ζούσε, για να προστατευθεί από τις καιρικές συνθήκες.
Αργά αλλά σταθερά άρχισε να προσεγγίζει τον Κανέλλο καταφέροντας να του κερδίσει την εμπιστοσύνη. Παράλληλα με το φαγητό ξεκίνησε και τη θεραπευτική αγωγή για την καταπολέμηση της ψώρας με χάπια αλλά και με ενέσεις τις οποίες ο Κανέλλος δεχόταν.
