Πόσοι όμως γνωρίζουν για τις «αυτόχθονες» φυλές τσοπανόσκυλων. Πρόκειται ουσιαστικά για τα ζώα που έχουν συνδέσει – από την αρχαιότητα – με την κτηνοτροφία και αποτελούν τον πιστό σύντροφο των βοσκών στις βουνοπλαγιές, προστατεύοντας το κοπάδι από επιθέσεις άγριων ζώων, όπως τον λύκο και την αρκούδα. Στη χώρα μας – όπως αναφέρουν στο «Αgricola» – εκτροφείς υπάρχουν τρεις ντόπιες φυλές τσοπανόσκυλων. Το λευκό ελληνικό τσοπανόσκυλο, ο ελληνικός ποιμενικός και ο μολοσσός της Ηπείρου.
Τιμές
Πρόκειται για τρεις ελληνικές φυλές σκύλων που έχουν καταφέρει να επιβιώσουν στο πέρασμα των χρόνων παρά τις δυσκολίες των εκτροφέων που ασχολούνται με αυτά και παρά το γεγονός ότι η πολιτεία ποτέ δεν… σκέφτηκε να επιδοτήσει αυτά τα ζώα που αποτελούν μέρος τις ιστορίας της ελληνικής υπαίθρου. Όσον αφορά τις τιμές που μπορεί να αγοράσει κάποιος έναν τέτοιο σκύλο κυμαίνονται – σύμφωνα με το ρεπορτάζ του «Α» – από 200 έως 500 ευρώ ανάλογα με τη φυλή και τον εκτροφέα. Τιμές δηλαδή κατά πολύ χαμηλότερες από άλλες καθαρόαιμες φυλές του εξωτερικού που κυμαίνονται από 500 – 1.500 ευρώ. Ειδικότερα, οι τιμές πώλησης που μας αναφέρθηκαν για το λευκό ελληνικό τσοπανόσκυλο κυμαίνονται από 250 – 300 ευρώ, για τον ελληνικό ποιμενικό η τιμή πώλησης κυμαίνεται στα 200 – 500 ευρώ όπως και για τον μολοσσό της Ηπείρου.
Ζητούν πριμ οι εκτροφείς
Για τα προβλήματα της εκτροφής του λευκού ελληνικού τσοπανόσκυλου, μίλησε στο «Α», ο Βασίλης Ανδριόπουλος, Πρόεδρος ομίλου φίλων Λευκού Ελληνικού Τσοπανόσκυλου, εκτροφέα και κριτής. «Δυστυχώς η εκτροφή σκύλων έστω και αν αφορά αυτόχθονες – υπό απειλή εξαφάνισης – φυλές δεν επιδοτείται όπως άλλα αυτόχθονα αγροτικά ζώα με αποτέλεσμα το κόστος της κάθε γέννας και της ανατροφής κουταβιών να το επιβαρύνεται ο κάτοχος του σκύλου έτσι είναι λογικό ο καθένας που θέλει να αποκτήσει ένα κουτάβι να… αποζημιώνει τον εκτροφέα για τα έξοδα που έχει κάνει, ο όμιλος με τους εκτροφείς τους οποίους προτείνει έχει κάνει μια συμφωνία κυρίων και η “τιμή” του κάθε κουταβιού είναι ουσιαστικά συμβολική και καλύπτει τα έξοδα της ανατροφής, του εμβολιασμού του κλπ», αναφέρει ο κ. Ανδριόπουλος. Και προσθέτει: «θεωρούμε λοιπόν πως όλες οι αυτόχθονες φυλές σκύλων άλλα ιδιαίτερα το λευκό ελληνικό τσοπανόσκυλο θα έπρεπε να επιδοτούνται έτσι ώστε να υπάρχει η ευχέρεια αλλά και το κίνητρο για την προώθηση και “καλλιέργεια” της Ελληνικής μας φυλής που έχει αποτελέσει εκτός των άλλων και την “μαγιά” για την δημιουργία άλλων φυλών στην Μεσογειακή λεκάνη όπως τον ποιμενικό των Πυρηναίων».
Προβλήματα
Στα μεγαλύτερα προβλήματα των ανθρώπων που ασχολούνται ερασιτεχνικά με την εκτροφή των λευκών ελληνικών τσοπανόσκυλων – γιατί μονό ερασιτέχνες εκτροφείς ουσιαστικά υπάρχουν στην συγκεκριμένη φυλή – ο κ. Ανδριόπουλος κατατάσσει «την παντελής έλλειψη στήριξης, βοήθειας και διαλόγου με την πολιτεία που το μόνο μέλημα της ουσιαστικά είναι να “εισπράξει” μέσα από νόμους τερατουργήματα που τις περισσότερες φορές άνθρωποι που δεν γνωρίζουν και δεν νοιάζονται καλούνται να διαμορφώσουν και να εκτελέσουν».
Λευκό 
Ελληνικό Τσοπανόσκυλο
Το Λευκό Ελληνικό Τσοπανόσκυλο «έρχεται» από την αρχαιότητα έχοντας τις ρίζες του στα ποιμενικά σκυλιά της αρχαίας Ελλάδας. Όπως εξηγεί στο «Α» Πρόεδρος ομίλου φίλων Λευκού Ελληνικού Τσοπανόσκυλου ο πρόγονοι της φυλής είναι οι πρόγονοι όλων των ποιμενικών σκύλων και σκύλων μάχης, κοινοί πρόγονοι λοιπόν με τον Ελληνικό Ποιμενικό αλλά και με το Μολοσσό της Ηπείρου (τον σκύλο του Μ. Αλεξάνδρου). Μέσα από την επιλεκτική – πολλές φορές εκούσια – εκτροφή που γίνονταν στο πέρασμα των αιώνων από τους «τσοπάνηδες» της Ελληνικής υπαίθρου η φυλή «εξειδικεύτηκε» ακόμα περισσότερο στην φύλαξη κοπαδιών και χώρου, π.χ. το λευκό του χρώμα είναι αυτό που το κάνει «φιλικό» στα αιγοπρόβατα και ταυτόχρονα μη εύκολα διακριτό από τον Λύκο και την αρκούδα, τα μακριά του πόδια είναι αυτά που του δίνουν την ευχέρεια κίνησης στα δύσβατα ορεινά της πατρίδας μας, ο μανδύας του πυκνός μακρύς και πλούσιος – σχεδόν αδιάβροχος- είναι η χειμερινή του προστασία, με τις πρώτες ζεστές μέρες τις άνοιξης όμως πέφτει έτσι ώστε τις ζεστές μέρες του καλοκαιριού ο σκύλος να είναι μόνο με τον κοντό υπομανδύα του.
«Ακριβείς πληροφορίες για τον υπάρχοντα αριθμό ΛΕΤ δεν έχουμε μια και δεν είναι κάπου καταγεγραμμένα όλα τα άτομα της φυλής στον Κυνολογικό Όμιλο Ελλάδας όμως υπάρχουν καταγεγραμμένα κάποιες δεκάδες καθαρόαιμα άτομα και ο Όμιλος Φίλων Λευκού Ελληνικού Τσοπανόσκυλου τα τελευταία χρόνια καταβάλει μια μεγάλη προσπάθεια ανάδειξης, προβολής και καταγραφής της φυλής», εξηγεί, ο εκτροφέας και κριτής.
Ελληνικός Ποιμενικός
Για τον ελληνικό ποιμενικό μίλησε στο «Α» η κα. Βούλα Παπουτσάνη, κριτής της φυλής. Σύμφωνα με την ίδια «είναι σκύλοι μεγαλόσωμοι, εντυπωσιακοί, με πλούσιο συνήθως τρίχωμα, ασπρόμαυρο ή και άλλων χρωματισμών. Η ονομασία για τη 
φυλή κατοχυρώθηκε επίσημα, πριν ακόμη από την ίδρυση του Ομίλου Φίλων Ελληνικού Ποιμενικού (ΟΦΕΠ) το 2000, από μερικούς συνειδητοποιημένους κυνόφιλους που γνώριζαν τη φυλή από παλιότερα χρόνια και είχαν εντυπωσιαστεί από αυτήν. Κανένας άλλος, εκτός από τους ίδιους τους κτηνοτρόφους που εμπειρικά διατηρούσαν τις δικές τους οικογένειες σκύλων, πολλές φορές συγγενικές μεταξύ τους δεν είχε ασχοληθεί μαζί τους. Ο πρώτος που ασχολήθηκε συστηματικά με την αρχειοθέτηση των στοιχείων των σκύλων, ονόματα φωτογραφίες, κλπ. ήταν ο Χριστόδουλος Δρίβας, κτηνίατρος. Δημιούργησε το πρώτο γενεαλόγιο, ένα αρχείο “πατρογονικων”, πριν 30 και πλέον χρόνια. Αργότερα, κι άλλοι φίλοι ενώθηκαν και διέθεσαν πολύ χρόνο και πολύ κόπο για τη διάσωση της φυλής από την επερχόμενη μιγαδοποίηση που είχε αρχίσει να γίνεται προφανής στην ύπαιθρο».
Σύμφωνα με την κριτή τα πιο τυπικά δείγματα, από αυτούς τους παλιούς σκύλους, και απόγονοί τους, χρησιμοποιήθηκαν για την “καθαρόαιμη αναπαραγωγή”. Αυτή επιτυγχάνεται με την επιλεκτική εκτροφή, δηλαδή τον έλεγχο κάθε αρσενικού και θηλυκού σκύλου της ίδιας φυλής, ως προς τα χαρακτηριστικά τους που πρέπει να ανταποκρίνονται, στο εγκεκριμένο επίσημο Πρότυπο της φυλής, αυτό που περιγράφει με κάθε λεπτομέρεια τα μορφολογικά και εργασιακά χαρακτηριστικά της.
Κάθε ενήλικος σκύλος, για να επιλεγεί για την διαιώνιση του είδους, αξιολογείται σε ειδικές εκδηλώσεις (εκθέσεις- αναγνωρίσεις) του ΟΦΕΠ από ειδικούς κριτές ωστε να επισημανθούν τυχόν μειονεκτήματα και αυτά να απαληφθούν στις μελλοντικές γενιές. Επιλέγονται εκείνοι οι σκύλοι που ανταποκρίνονται στα επιθυμητά χαρακτηριστικά και θα δοκιμαστούν στην εκτροφή.
Αυτή η διαδικασία προϋποθέτει καλή συνεργασία των ιδιοκτητών, μελών του ΟΦΕΠ, με τους υπεύθυνους αναπαραγωγής. Τα μέλη αυτά, (οι ιδιοκτήτες), δεσμεύονται να ακολουθήσουν πιστά τις υποδείξεις του Ομίλου. Αντιλαμβάνονται την αναγκαιότητα αυτών των επιλογών, άλλοτε με ενθουσιασμό, άλλοτε με συγκατάβαση ή απογοήτευση, αλλά συμβάλλουν σημαντικά με τη συμμετοχή τους. «Όποιος επιθυμεί την απόκτηση ενός τέτοιου σκύλου, που θυσιάζει ακόμη και τη ζωή του για κείνους που αγαπά, μπορεί να έρθει σε επαφή με τον ΟΦΕΠ (όμιλο φυλής) ο οποίος θα του συστήσει το μέλος που διαθέτει κουτάβια εγκεκριμένης γέννας», καταλήγει η κα. Παπουτσάνη.
Μολοσσός της Ηπείρου
Από την πλευρά του ο Χρήστος Χατζής, εκτροφέας του «Μολοσσού της Ηπείρου» σημειώνει για το επιβλητικό αυτή φυλή «πρόκειται για μια καθαρά ελληνική φυλή, που εκτράφηκε και χρησιμοποιήθηκε, από την αρχαία ελληνική φυλή των Μολοσσών, στην κλασσική εποχή, αλλά και αργότερα, από τον Μέγα Αλέξανδρο, στις εκστρατείες του, που διέδωσαν το ελληνικό πολιτισμό και πνεύμα στον τότε γνωστό κόσμο. Υπέροχα σκυλιά, σκληραγωγημένα και πιστά, απαραίτητο εργαλείο των κτηνοτρόφων και όχι μόνο. Σαν σκυλιά συντροφιάς είναι ιδανικά παρόλο τον όγκο τους γιατί είναι στωικά και υπομονετικά, αλλά κατά βάθος είναι ευαίσθητα σκυλιά και περιμένουν τουλάχιστον την προσοχή σας έστω και για λίγο». Πρόκειται για μια καθαρά ελληνική φυλή, που εκτράφηκε και χρησιμοποιήθηκε, από την αρχαία ελληνική φυλή των Μολοσσών, στην κλασσική εποχή, άλλα και αργότερα, από τον Μέγα Αλέξανδρο, στις εκστρατείες του. Ο Μολοσσός, ήταν ο γιος του Νεοπτόλεμου και της Ανδρομάχης, καθώς και εγγονός του Αχιλλέα. Θεωρείται, ο γενάρχης των Μολοσσών της Ηπείρου, από τον οποίον πήραν και το όνομα τους. Οι Μολοσσοί, ήταν ξακουστοί για τους σκύλους τους, που ήταν άριστοι φύλακες. Πρόκειται για σκληραγωγημένα σκυλιά που παρουσιάζουν ελάχιστα προβλήματα και είναι προσαρμοσμένα στην άγρια ελληνική φύση. Πρόκειται για ένα σκύλο μεγάλου μεγέθους, μέσων αναλογιών, συμπαγής, δυνατός κορμός με δυνατά κόκαλα, με μεγάλο κεφάλι και μέσου μήκους μανδύα. Σταθερού χαρακτήρα αλλά και δυναμικός. Το κεφάλι του είναι μεγάλο, δυνατό, βαθύ, σχήματος παραλληλόγραμμου. Το τρίχωμά του είναι Πυκνό, σφικτό, μέσου μήκους και ίσιο. Πολύ κοντό στο κεφάλι, αυτιά και πόδια, μακρύτερο στον κορμό όπου φτάνει περίπου 5-6 εκατ. Στο εσωτερικό μέρος της ουράς είναι ελαφρώς μακρύτερο. Με πλούσιο και μαλακό υπομανδύα. Το χρώμα της φυλής είναι ενιαίο όπως: κόκκινο, ξανθό, κίτρινο, μαύρο, μαύρο-πύρινο, μαύρο-ραβδωτό, ραβδωτό, χρώμα λύκου, χρώμα ελαφιού με τους τόνους και τις αποχρώσεις αυτών. Με ή χωρίς μαύρη μάσκα. Μικρή λευκή κηλίδα στο στήθος και λευκό στις άκρες των δακτύλων αποδεκτή αλλά όχι επιθυμητή. Όσο λιγότερο λευκό, τόσο καλύτερο.
{loadmodule mod_custom,face}
