Τα παιδιά μας είχαν βγάλει μπο- λάκια με φαγητό και αν και τρο- μαγμένη η σκυλίτσα, δεχόταν με χαρά παιχνίδια και αγκαλιές. Μια μέρα που έβρεχε πολύ, τρεις – τέσσερις μέρες αφότου την είδαμε για πρώτη φορά έξω από την πόρτα μας, αποφασίσαμε για το βράδυ να την κρατήσουμε εξαιτίας της κακοκαιρίας. Ήταν κουρασμένη και ταλαιπωρημένη και φαινόταν πως της έλειπε η θαλπωρή. Την επόμενη μέρα, τα παιδιά που ήθελαν πάντα έναν σκύλο ήταν ενθουσιασμένα.
Η Καρολίνα, γιατί ήδη της είχαν δώσει όνομα, έπαιζε μαζί τους και πραγματικά έδεσε ολόκληρη την οικογένεια μας από την πρώτη στιγμή. Οι μέρες πέρναγαν και κανείς δεν άνοιγε τη συζήτηση για το τι θα κάνουμε και πως θα χειριστούμε την κατάσταση. Θυμάμαι που ρώτησα τον Νίκο «και τώρα πως θα μπορέσουμε να μην την κρατήσουμε;» για να μου απαντήσει «δεν θα χρειαστεί να μην μπορέσουμε». Και έτσι ξαφνικά η Καρολίνα έγινε μέλος της οικογένειας μας και μας γέμισε αγάπη και ζεστασιά.
Συζητήσαμε με τα αγόρια μας, που είναι πια στην εφηβεία, την ευθύνη και τις υποχρεώσεις που έπρεπε να αναλάβουμε όλοι μαζί, από κοινού. Μοιράσαμε τις βόλτες της, το τάϊσμα της, τις επισκέψεις στον κτηνίατρο και τελικά… η αλήθεια είναι ότι τις περισσότερες βόλτες της, η Καρολίνα της κάνει με τον Νίκο (χαχαχα). Έχουν αλλάξει πολλά από τότε που η Καρολίνα μπήκε στο σπίτι και τη ζωή μας. Είναι πολύ ήσυχη, χαρούμενη, παιχνιδιάρα και δεν υπάρχει στιγμή που μια γκριμάτσα της, ένα κούνημα της ουράς, δεν μας γεμίζουν και εμάς με χαρά.
Όταν βρέχει και ακούγονται κεραυνοί, τρομάζει πολύ. Μοιάζει σαν να είχε ταλαιπωρηθεί και τρομάξει στους δρόμους. Κρύβεται μέσα στο σπίτι και είναι οι μόνες φορές που την βλέπουμε φοβισμένη. Όταν έχει κεραυνούς προσπαθούμε να μην την αφήνουμε λεπτό μόνη της στο σπίτι, για να νιώθει ασφαλής.
ΥΓ. Ένα ευχαριστώ στον ∆ημήτρη Παπακωνσταντίνου και το Pet Grooming Salon στα Βριλήσσια που μπανιάρισε και μοσχοβόλησε την Καρολίνα μας.
{loadmodule mod_custom,face}
